gedachten, schrijfsels en meer
Dochterlief hield samen met een vriendin de keuken bezet met sushi experimenten, we zagen ons dus genoodzaakt te vluchten, om elders een hapje te gaan eten. We belandden in Dishoek en streken neer bij Andreas, een leuk eettentje net onderaan de voet van de duinen.
Volgens mij heette het menu iets van: “vispeuzelbordje”, althans ongeveer zo.
Echt heel naar dat we buiten de deur moesten eten:)
Zeeland in Corona tijd
Wandelen natuurlijk! De parkeerplaatsen bij strand en getuigen daarvan. Lekker uitwaaien of, gewoon een frisse neus halen.
Zeeland heeft wat dat betreft genoeg in de aanbieding.
Bijna al ons bos ligt namelijk naast water, lees… ‘zee’.
Het Zeeuwse strand zelf heeft ook nog een leuke verassing in petto:
Dankzij de opspuit werkzaamheden, zijn er overal stukjes fossiel bot te vinden. Hoewel volgens één van de archeologen die we daar altijd aan de praat houden( lees;van zijn werk af houden), zijn ze niet allemaal fossiel. Dus: kun je urenlang fossielen zoeken op het strand.
Maar goed, zo zachtjes aan heb ik een collectie, waarmee ik mijn eigen
Jurassic Park in mekaar kan knutselen.
Wie helpt mee?:)
Nou ja, vandaag scheen de zon wat minder in Zeeland, maar dat mag de pret niet drukken. Deze wandeling in het bos bij Kasteel Westhove werd een ware paddenstoelentocht. Bovenstaande paddenstoeltjes waren zo groot als mijn schoenen(nee, ik ben geen kabouter).
Deze zagen er best lekker uit, maar ik heb ze toch maar laten staan. Geen idee of ze eetbaar zijn. Maar om te voorkomen, dat dit dan mijn laatste maaltijd zou worden….
Voor sommige bomen, was het eerste herfststormpje net iets te veel.
En heb ik hier een ‘cache’? Ik was niet eens op zoek, maar zag iets in de holle boom hangen:)
Al met al weer een lekkere wandeling in het Zeeuwse landschap met heerlijk uitwaai weer!
Wat doet Zeeland in Coronatijd?
Ik bedoel naast massaal naar het strand gaan natuurlijk. Nou, de bouwmarkten doen goede zaken, dat doet me gelijk denken aaneen post is FB, die luidde: Dit zijn zware tijden voor mannen die beloofd hebben, dat klusje te doen zodra ze tijd hadden..
En verder… manlief stond gisteren anderhalf uur in de rij bij de milieustraat en die dag ervoor een uur. Dat doen we dus blijkbaar massaal, rommel opruimen en het tuinafval van de metershoge, eindelijk gesnoeide coniferen afvoeren.
Zelf doe ik graag een rondje door de tuin. Het dagelijks ochtend ritueel voer ik uit door op mijn knieën naast mijn, voor kerst gekregen minivijver, het water af te speuren naar amfibiaal leven. Dit woord bestond vast nog niet. Nu wel.
Ik begroet de bruine kikker en vertel hem dat ik blij ben dat hij bruin is en niet groen, want de groene kwaken en de bruine niet. Die knorren alleen wat en zijn daarmee minder luidruchtig, dan hun groen variant.
Het vrouwtje van de kleine watersalamander wens ik veel sterkte toe, met het leggen van de driehonderd eitjes, die ze allemaal stuk voor stuk verpakt in een blaadje van een waterplant. Deze mevrouw propt ze trouwens ook tussen de draadalgen. Daar kwam ik achter toen ik die wilde verwijderen en ik na inspectie, salamander eitjes ontdekte.
Ik heb de wirwar dus weer terug de vijver ingegooid.
Het is prettig af te dalen, naar de kleine grote onderwaterwereld van mijn minivijver.
Binnenkort is het weer moederdag en mijn wensenlijstje heeft meestal iets met planten te maken.
Vorig jaar bestond die wens uit een aantal, niet al te gangbare plantjes, zoals-Ivoordistel, Vederdistel, een Blauwe distel en Mexicaanse look.
Helaas, de Ivoordistel was niet leverbaar.
Dat was jammer. Wat ook jammer was, de levertijd bleek weken te duren, nadat een eerdere bestelling niet goed verwerkt was.
Nou ja, dit jaar Miss Wilmotts Ghost (de Ivoordistel), maar weer opnieuw op het lijstje gezet.
De Vederdistel van vorig jaar is volgens mij uit de tuin verdwenen, (misschien heb ik hem er per ongeluk uitgetrokken, door verwarring met de vele zaailingen van de Kogeldistel).
De Mexicaanse look heeft – de door mijn man bedachte – verplaatsing in de tuin niet overleefd en alleen de Blauwe distel, doet nog wat die moet doen. Deze heb ik dan ook in de afbeelding gezet, ook al bloeit hij nog niet, de viooltjes ernaast in ieder geval wel.
En die krijgt dan hoop ik nu versterking van Miss Wilmott Ghost, vernoemd naar de eigenzinnige Engelse dame ‘Miss Wilmott’ , die de zaadjes in de botanische tuintjes van haar concurrenten gooide, – omdat ze die tuintjes zo saai vond – waardoor de plantjes op de meest vreemde plaatsen opdoken, vandaar die naam.
Eens kijken, of het dit keer wel lukt, deze eigenzinnige plant, in mijn tuin rond te laten waren…
De Strandwacht is geplaatst op de rode lijst der ernstig bedreigde soorten.
Hoewel u hem hier ziet bouwen aan een groot nieuw nest, wordt zijn huidige habitat ernstig bedreigd door stormige winden, woestende golven en met orkaankracht putjesscheppende Duitsers.
Daarom starten wij met een Crowdfunding.
‘Draag een zandje voor het Strandwacht strandje.’
De bedoeling is dat ieder die al wandelend ten strande gaat, een zakje zand meebrengt ten behoeve van het behoud: van Strandwacht’s natuurlijke habitat.
Daarna kunt u de zak vullen met aangespoelde rommel uit de zee.
Doet u mee?
Degelijke zakken kunt u bestellen bij: www.inzeelandschijntdezon.nl
Ssst…Niet zeggen hoor, tegen mijn tuin dat het bijna december is!
Anders stoppen de plantjes misschien met bloeien…
De plant in onze tuin, die bij uitstek, alle botanische regeltjes aan zijn laars lapt, is toch wel: “de Engelentrompet”.
Eigenlijk kan deze plant helemaal niet buiten overwinteren. Maar door luiigheid van mijn kant —(ik liet hem twee jaar geleden buiten staan in de winter), kwam ik erachter dat hij toch elk jaar weer terugkomt.
Inderdaad leek het er eerst op, dat hij met de kou langzaam van de aardbodem zou verdwijnen.
Totdat hij in het begin van de volgende zomer, ineens weer opdook tussen de stokrozen, die ik op zijn plaats had gepland.
Sindsdien laat ik hem dus gewoon in de tuin overwinteren, waar hij zichtbaar profiteert van de opwarming van de aarde.
Nu eind november — trakteert hij ons nog steeds op grote wit/gele bloemen.
Of zou zijn winterhardheid gewoon komen, omdat in Zeeland zo vaak de zon schijnt?
Kinderen zijn een weekendje weg. Dus leek een bezoekje aan Domburg ons wel aardig. Laat het nou net lunchtijd zijn, toen we aankwamen😀
We stonden voor Eetcafé Markt Zes en het was alweer een tijdje geleden dat we daar voor het laatst hadden geluncht. Een héél tijdje geleden zelfs, want de laatste keer dat we daar waren, was het nog een bruin eetcafé, dat is nu wel veranderd!
Een leuk aangekleed, beetje retro achting, eettentje is het nu, waar de menukaart nog gewoon echte Zeeuwse mosselen presenteert. Geweldig! hadden we net zin in!
Echt weer ouderwets genoten…
Aan mensen met kleine kindertjes is ook gedacht, die kun je opbergen in een kamertje ernaast (de kindertjes bedoel ik). Daar kunnen ze zich uitleven, zonder dat anderen gasten erover struikelen:)
Op je trouwdag jezelf en manlief trakteren op een lekkere lunch lijkt misschien niet zo ingewikkeld.
Totdat je merkt dat in februari op dinsdagen toch ècht bijna alles gesloten is.
Mijn favoriete strandtent, op strand was dicht en natuurlijk deed mijn andere favoriete tent aan de andere kant van de duinen ook niet mee op dinsdag.
Dus ja, dat werd even zoeken, maar uiteindelijk vonden we in Middelburg precies wat we nodig hadden.
Lekkere visgerechten en een goed glas bubbels.
Tegen beter weten in probeerde ik ook nog wat friet erbij te bestellen, maar uit een grijs verleden had ik kunnen weten, dat ze daar niet aan deden bij De Gouden Bock.
Al achttien jaar geen frituur en die ging er niet komen ook, werd mij verzekerd.
Mocht de pret niet drukken.
Heerlijk gegeten @ De Gouden Bock!
Vandaag heb ik voor mijn werk het Deltapark Neeltje Jans bezocht. Dat was weer even geleden dat ik daar geweest was. Vaag herinner ik mij, daar ooit eens met school een educatieve schoolreis te hebben doorstaan. Toen het hoogtepunt van het uitstapje nog voornamelijk bestond uit: het aanstaren van de machtige water werende bouwwerken, vervolgens een film over die bouwwerken en tenslotte nog miniatuur exemplaar ervan.
Laten we maar zeggen dat het toen niet mijn volle aandacht had…
Vandaag zag ik ook hordes kinderen hun verplichte schooluitje hier beleven, maar nu met een waterpark, zeehonden, zeeleeuwen en waterglijbanen.
Tja, tijden veranderen.
Natuurlijk ontbrak een bezoek aan de Zeeleeuwenshow niet.
Gewillig liet de Zeeleeuw zich letterlijk in de bek kijken door het uitgelaten publiek. De enthousiaste kreten van de zeer jeugdige toeschouwertjes deed mij vermoeden dat de kotertjes hier genoeg inspiratie opdeden, om dit thuis ook eens op de hond uit te proberen..
Bij de Walvisexpo doken we in wereld van de walvis, volgens mij met de bedoeling dat men zich zou wanen in het ingewand van het dier.
Oprecht was geprobeerd hier een serieuze beleving van te maken, door geen of nauwelijks licht te gebruiken. Ik moest dus mijn uiterste best doen mijn weg in het donker te vinden, en niet te blijven steken, in de walvisbalijnen van een op zee gesneuveld exemplaar.
Het was een gezellig uitstapje..
Meer info is te vinden op: www.neeltjejans.nl